اشاره: درباره نياز اساسي به حزب سياسي، همواره بحث‌هاي گسترده‌اي در محافل مختلف صورت مي‌گيرد اما واقعيت اين است كه هيچ تعريف واحدي از «احزاب سياسي» كه براي همه كنشگران قانع‌كننده باشد، وجود ندارد. بدون ترديد، تحزب به جامعه اجازه نوزايي و بازبيني و بازانديشي در عملكردهاي خود را مي‌دهد و اين امر، توسعه بيشتر جامعه را در پي خواهد داشت چراكه توسعه مستلزم بازبيني و اصلاح روندهاي گذشته است، انجام اين مهم نيز به يك مبناي نهادي نيازمند است كه تحزب آن را در اختيار جامعه قرار مي‌دهد. درواقع تحزب مبنايي براي نقد سياست‌ها فراهم مي‌كند. البته دفاع از تحزب و نظام حزبي به اين معنا نيست كه چنين نظامي فاقد عيب و ايراد است ولي تجربه جوامع، نشان داده كه محاسن تحزب به مراتب بيش از معايب آن است و همواره نيز تكرار شده كه دموكراسي و تحزب همزاد و همراه و مكمل يكديگر بوده و پا به پاي هم رشد مي‌كنند. در اين ميان، سوال مطرح همواره اين است كه چرا جامعه ما تاكنون در تحزب موفق نبوده‌ است و چرا احزاب به عنوان يكي از پايه‌هاي جامعه مدني در جامعه ايراني وضعيت مناسبي ندارند. براي بررسي اين موضوع و واكاوي تجربه تحزب در كشورمان و فرصت‌هاي احتمالي كه براي آن وجود دارد با رحيم ابوالحسني، استاد علوم سياسي دانشگاه تهران گفت‌وگويي انجام داده‌ايم. او احزاب را در كنار رسانه‌ها از ابزار مهم تحقق دموكراسي و همچنين عامل مهمي براي افشاگري و پرهيز از فساد مي‌داند و ضمن برشمردن كارويژه‌هاي احزاب معتقد است يك از موانع تحزب در ايران، مانع فرهنگي است زيرا افرادي كه حزب تشكيل مي‌دهند با كارويژه‌هاي حزب و كار حزبي آشنايي ندارند. ابوالحسني، براي پاگرفتن فعاليت و رقابت حزبي در كشور در كوتاه‌مدت بر تغيير و تصحيح قانون انتخابات تاكيد دارد و اميدوار است با رشدي كه در جامعه آغاز شده و با گسترش رسانه‌هاي جمعي و رسانه‌هاي بيرون از قدرت رسمي و با توسعه سياسي و اجتماعي‌اي كه در حال شكل گرفتن است و همچنين با گسترش شهرها، در آينده به سمت قانون انتخاباتي برويم كه مويد فعاليت‌ها و امكانات حزبي باشد.